Τα "Γκράφιτι" των νέων του Αγρινίου

>

Στους τοίχους σχολικών κτιρίων, καταστημάτων και σπιτιών έχουν από καιρό κάνει την εμφάνιση στο Αγρίνιο περίεργα γραφήματα-ζωγραφιές, με πολύχρωμα και ακατανόητα σχήματα, όπως οι δημοσιευόμενες φωτογραφίες από τοίχους της οδού Κύπρου και της παρόδου της οδού Μπαϊμπά. Οι περισσότεροι τα αγνοούν, άλλοι τα βλέπουν ως μορφές ρύπανσης ή ως φθορά της ιδιοκτησίας τους. Είναι τα λεγόμενα γκράφιτι. Στα Ελληνικά η λέξη «Γκράφιτι» μπορεί να αποδοθεί με τις λέξεις τοιχογράφημα ή ακιδογράφημα. Η ξένη λέξη graffiti είναι στον πληθυντικό, ενώ στον ενικό γίνεται graffito. Στην ελληνική γλώσσα είναι συνηθέστερη η χρήση του γκράφιτι και στον ενικό και στον πληθυντικό (άκλιτο – ως ξένη λέξη). Μια λιγότερο συνηθισμένη ορθογραφία είναι η ελληνοποιημένη μορφή "γράφιτη", "γκράφιτο" ή άτονο: "γραφιτι", "γκραφιτο".

Τι σημαίνει όμως; Το γκράφιτι έχει καθιερωθεί πλέον ως εναλλακτική μορφή τέχνης που συναντάται σε περιοδικά, διαφημίσεις και, φυσικά, στο Διαδίκτυο. Εκπροσωπεί το αντιδραστικό πνεύμα των νεαρών καλλιτεχνών απέναντι στην επικρατούσα τάξη, ως μέσο εκφραστικής εκτόνωσης, αλλά και συνδέσμου με την ίδια την κουλτούρα τους. Πρόκειται για ένα είδος απρόβλεπτης και αντισυμβατικής εικαστικής παρέμβασης που αποσκοπεί να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του καλλιτεχνικού κόσμου. Τα «μυστηριώδη» πολύχρωμα σχέδια πρωτοεμφανίστηκαν στη χώρα μας το 1986-87 κυρίως πάνω στα βαγόνια των ΗΣΑΠ και του ΟΣΕ. Η κοινωνία τότε προτίμησε να διατηρήσει τις επιφυλάξεις της απέναντι στο πρωτόγνωρο αυτό φαινόμενο. Tα πρώτα διεθνή περιοδικά που κυκλοφόρησαν (βλ. το ολλανδικό “True colors” και το γερμανικό “Stylewars”) έβαλαν τη σπίθα στη «φωτιά» που θα ξέσπαγε μετέπειτα. Από τον Σεπτέμβριο του 1998 καθιερώθηκε ο θεσμός του Πανελλήνιου Φεστιβάλ Γκράφιτι με τη συνεργασία της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης. Στα τέλη του ίδιου χρόνου κυκλοφόρησε ο πρώτος ολοκληρωμένος κατάλογος-λεύκωμα του ελληνικού γκράφιτι με επιμέλεια της κ. Νάντιας Αργυροπούλου, διευθύντριας Πολιτιστικού Προγραμματισμού στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Το καλοκαίρι του 2002 (22 Ιουνίου-21 Ιουλίου) πραγματοποιήθηκε το Φεστιβάλ «Χρωμόπολις» σε 10 πόλεις της Ελλάδας. Την περιοδεία διοργάνωσε το περιοδικό “Carpe Diem” με την υποστήριξη του υπουργείου Πολιτισμού στα πλαίσια της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας (2001-2004). Οι καλλιτέχνες φιλοτέχνησαν κτίρια με θέματα εμπνευσμένα από τα ιδεώδη του Ολυμπισμού (φιλία, αλληλεγγύη, ειρήνη). Στο μεταξύ, κάθε χρόνο μακραίνει ο κατάλογος των διευθυντών σχολείων που εγκρίνουν την παρουσία του γκράφιτι, ενθαρρύνοντας την καλλιτεχνική απελευθέρωση των μαθητών.

Βλέποντας τα νεαρά παιδιά του Αγρινίου, κυρίως μαθητές, να ζωγραφίζουν στους τοίχους, δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει το μεράκι τους, τις γνώσεις τους πάνω στο τρόπο της δουλειάς που απαιτεί μια δημιουργία γκράφιτι. Επί πλέον είναι αξιοσημείωτη η ανιδιοτέλειά τους, αφού το αποτέλεσμα του κόπου τους όχι μόνο είναι ένα εφήμερο δημιούργημα, αλλά και ένα δημιούργημα που προορίζεται να μείνει ανώνυμο, εκτός ίσως από ένα κύκλο γνωστών.

Ι.Π.Β.


www.epoxi.gr